ကၽြန္ေတာ္က ေဆးပညာဗဟုသုတ နည္းပါးသူပါ။ မိန္းမေတြဆိုတာ
ကိစၥေသးေသးမႊားမႊားကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္တတ္တဲ့အမ်ဳိးမို႔ သူေျပာတာကို
ကၽြန္ေတာ္အေရးမလုပ္ခဲ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးက စိတ္သေဘာထားညီတယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရာထူးတိုးၿပီးတဲ့ေ
ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ေဆးကုမၸဏီမွာလုပ္ဖူးေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ေဆးပညာဗဟုသုတကို ကၽြန္ေတာ္ထက္ သူနားလည္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ဒီလိုအေရးျပားေပၚ မထင္မွတ္ဘဲ ရုတ္တရက္ေပၚလာတဲ့ မယားမနာ မွဲ႔နက္ေတြဟာ တစ္ခုခုျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကိ
သိပ္မၾကာပါဘူး... ဆရာဝန္ေတြ ခန္႔မွန္းသလိုပဲ သူ႔ေျခေထာက္၊ သူ႔လက္ေမာင္းနဲ႔ ေနာက္ေက်ာေတြမွာ မဲွ႔နက္ေတြ အဆက္မျပတ္ထြက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေရာ၊ စိတ္ဓာတ္ပါ တျဖည္းျဖည္း ခ်ိနဲ႔လာခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ အရင္က ကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏ ဖ်ားနာတတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ဖ်ားနာခဲသူပါ။ ခုေတာ့ အားအားမေနတတ္သူတစ္ေယာက္က လူနာကုတင္ေပၚမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့ရၿပီ။
သူမရွိတဲ့အိမ္က တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္လို႔ ေနတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ဟာလည္း ေရေႏြး၊ ေရေငြ႔ကင္းစင္လို႔ အိမ္အသံုးအေဆာင္ေတြလည္း ဖုန္ေတြကပ္ျငိလို႔ ေနခဲ့ၿပီ။ အရင္က ေတာက္ပခဲ့တဲ့ ေနရာေလး၊ အျပင္က ျပန္ေရာက္တိုင္း ေႏြးေထြးလံုၿခံဳခဲ့တဲ့ေနရာေ
အိမ္ကအသံုးအေဆာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္စိမ္းခဲ့တယ္္။ ထမင္းတစ္အိုးတည္ဖို႔၊ ဟင္းတစ္ခြက္ခ်က္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အရမ္းခက္ခဲခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေဖ်ာ္တဲ့ ေကာ္ဖီရဲ႕အရသာ၊ ကၽြန္ေတာ္ျပဳတ္တဲ့ ေခါက္ဆဲြအရသာက သူခ်က္တဲ့ အရသာနဲ႔ တျခားစီျဖစ္ေနတယ္။ အရင္က သူအလြယ္္တကူ ကမ္းေပးတတ္တဲ့ ေန႔စဥ္သံုးပစၥည္းေတြ ခုေတာ့ ဘယ္လိုရွာရွာ ကၽြန္ေတာ္ရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။
သူေဆးရံုတက္တဲ့ေန႔ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္အလုပ္က ခြင့္ယူခဲ့တယ္။ ေန႔ေန႔ညည အတတ္ႏိုင္ဆံုး သူ႔အနားမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္က်မွာ တကယ္လို႔ အိမ္တစ္အိမ္ မရွိရင္၊ တကယ္လို႔ အဲဒီအိမ္မွာ ၾကင္နာတဲ့အိမ္ေထာင္ရွင္မတစ္
သု႔ေရာဂါ တျဖည္းျဖည္း ဆိုးဝါးလာခ်ိန္မွာ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ အေရျပားကင္ဆာ အထူးကူဆရာဝန္တစ္ဦးရွိေၾကာင
"ခင္.. အသက္ရွင္ပါရေစ"
တကယ္ပါ.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အရင္က ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ၾကတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားကို သူေျပာလိုက္တဲ့တခဏမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကမာၻေပၚမွာအခ်စ္ဆံုး၊ လင္မယားလုပ္ဖို႔ အသင့္ေတာ္ဆံုး၊ ခုလို အတူတူေပါင္းသင္းရတာ ကံအေကာင္းဆံုးဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။ သူအသက္ရွင္ရမယ္၊ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္ေစရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူ တျဖည္းျဖည္းအိုမင္းၿပီး သားသမီးရဲ႕သားသမီးေတြ "ဘိုးဘိုး.. ဘြားဘြား"လို႔ေခၚတဲ့အသံကို အတူတူနားေထာင္ၾကမယ္။ သူ႔ကို အဲဒီဆရာဝန္နဲ႔ေဆးကုဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
"တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္သာဆိုရင္ ကုမေနေတာ့ဘူး။ နည္းတဲ့ ေဆးကုခမွ မဟုတ္တာ။ ကုလို႔မရရင္ ပိုက္ဆံကုန္ လူပန္းတာပဲ အဖတ္တင္တယ္"
ဒီလိုစကားမ်ဳိးေျပာသူေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕အရင္းႏွီးဆံုးလူတစ
အဲဲဒီၿမိဳ႕ကို ေဆးသြားမကုခင္ လိုအပ္တဲ့ေန႔စဥ္သံုးပစၥည္းေ
မိန္းမေရးေပးတဲ့ စာရင္းအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ပစၥည္းေတြ အမ်ားႀကီးဝယ္ခဲ့တယ္။ အိတ္ေတြဆဲြၿပီး ဆိုင္ကထြက္ေတာ့ အိတ္ေတြအရမ္းေလးတာကို သတိထားမိတယ္။ ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး တစ္အိမ္လံုးအတြက္ လိုအပ္တဲ့့အသံုးအေဆာင္ေတြ ဝယ္ခဲ့တဲ့သူ၊ ဆန္တစ္အိတ္၊ ဆီတစ္ပံုး ဘယ္ေလာက္ေပးရမွန္း မသိတဲ့ကၽြန္ေတာ္၊ ဆိုင္ကေနအိမ္အထိ ေလးလံတဲ့ပစၥည္းေတြကို သူဘယ္လိုသယ္ခဲ့သလဲ ကၽြန္ေတာ္လံုးဝ မသိခဲ့ရပါဘူး။ အိမ္တစ္အိမ္လံုးရဲ႕ေခါင္မို
ေဆးသြားကုတဲ့ၿမိဳ႕ေလးမွာ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးစကလို ေန႔ရက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကင္ၾကင္နာနာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတယ္။ ၃လအတြင္းမွာ မခဲြမခြာအတူေနခဲ့ၾကတယ္။ အတူတူ ရယ္ေမာခဲ့ၾကတယ္၊ အတူတူ ငိုေၾကြးခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိတ္ခ်င္းကပ္ၿပီး စကားမေျပာျဖစ္ခဲ့တာ ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီမွန္း ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
ကုသတဲ့ပထမတစ္လအတြင္းမွာ သူနည္းနည္း သက္သာလာတယ္။ တစ္ခါတေလ သူ႔ကိုတဲြၿပီး ပန္းၿခံထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ ပန္းၿခံဝေရွ႕မွာ သူနဲ႔ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဆံုခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္းေျပာၾကတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ၾကည့္ခဲ့တဲ့ "Last Fillings"ရုပ္ရွင္အေၾကာင္းက
၃လအတြင္းမွာ တျဖည္းျဖည္း ႏြမ္းလ်လာတဲ့သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္မၾကည့္ရက္ခဲ့ဘူး။ အထူးကုသနည္းေတြက သူ႔အတြက္ အသံုးမဝင္ခဲ့ဘူး။ ဆန္ျပဳတ္တစ္ဇြန္းေသာက္ဖို႔က
အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ သူအင္အား ပိုမဲ့လာခဲ့တယ္။ ကင္ဆာသမားေတြ အေၾကာက္ရဆံုး နာက်င္ခံစားမႈကို သူစခံစားေနရတယ္။ ညတိုင္း သူအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ နာက်င္တာေတြ ႀကိတ္ခံၿပီး သူညည္းညဴေနခဲ့ရတယ္။ အနာခံေဆးေတြလည္း မတိုးေတာ့ပါဘူး။ သူ႔အစား ကၽြန္ေတာ္ခံစားေပးခ်င္လိုက္
တစ္ခါတေလ ေဝဒနာသက္သာခ်ိန္မွာ အိမ္ဝတ္ကိစၥအဝဝကို သူမွာတတ္တယ္္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ သူဟာ ဒီေနအိမ္အတြက္၊ ဒီမိသားစုအတြက္ ဘယ္ေလာက္ေစ့စပ္၊ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္ရႈပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ အစားအစာေတြ ဘယ္ဆိုင္မွာ ရႏိုင္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ဝတ္ေနက်အကၤ်ီဟာ ဘာနံပါတ္၊ ဘယ္တံဆိပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ဘယ္ဆိုင္မွာဝယ္ႏိုင္ေၾကာင္း
မဆံုးခင္ရက္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လက္ထပ္ရလို႔ သူေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အေၾကာင္းေတြပ
ဆံုးတဲ့ေန႔မွာ သူတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ ထြက္သြားခဲ့တယ္။ သားကို "ေမေမတျခားေနရာသြားၿပီး ေဖေဖတို႔ကိုေစာင့္ေနတာ၊ ေဖေဖတိုု႔လည္း ေမေမနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ အဲဒီေနရာကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သြားၾကရလိမ့္မယ္" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပတယ္။
သူဆံုးၿပီးေနာက္ပိုင္း တျခားမိသားစုေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သြားလာေနတာကို ကၽြန္ေတာ္မၾကည့္ရဲခဲ့ဘူး။ သူနဲ႔ပထမဆံုးအႀကိမ္ဆံုခဲ့တဲ
အဝတ္ေလွ်ာက္စက္သံုးတိုင္း၊ ထမင္းဟင္းခ်က္တိုင္း၊ သားကို အဝတ္လဲေပးတဲ့အခါတိုင္း၊ အလုပ္ေနာက္က်ဆင္းလို႔ ေခါက္ဆဲြျပဳတ္စားတဲ့ ညတိုင္း၊ ညသန္းေခါင္ ႏိႈးလာတဲ့အခါ အိပ္ရာေဘးက ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာကိုျမင္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ငိုမိတယ္။ သူရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မခံစားတတ္ခဲ့ဘူး၊ ဒါေတြကို ခံစားရေကာင္းမွန္းလည္း မသိခဲ့ဘူး။ သူမရွိေတာ့မွ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး ၿပိဳက်ခဲ့သလိုပါပဲ..
အရင္က ၾကည့္ခဲ့တဲ့ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွ
လမ္းေဘးမွာရပ္ထားတဲ့ ေသြးလွဴကားေတြကို ျမင္တိုင္း သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္သတိရမိျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေသြးလွဴၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေသြးအားေကာင္းေစမယ့္ ဟင္းေတြကို သူခ်က္ထားတတ္တယ္။ သားကိုလည္း "ဒီအိမ္မွာ ပိုက္ဆံရွာရတဲ့ ေဖေဖက အပင္ပန္းဆုံး ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖက အေရးအပါဆံုး" လို႔ ေျပာျပတတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူသာလွ်င္ အေရးပါဆံုး လူတစ္ေယာက္ပါ။ သူမရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔သားအဖမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရတယ္္။
သူဆံုးေတာ့ သူအုတ္ဂူမွတ္တိုင္မွာ "ခ်စ္ဇနီး"လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးထိုးခဲ့တယ္္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရင္ထဲကခံစားခ်က္ကို အလြယ္တကူ လွစ္ဟျပတတ္သူ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ သမီးရည္းစားျဖစ္တုန္းကလည္း သူ႔ကို "ခ်စ္"ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိပ္မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘ
အခုခ်ိန္မွာ က်န္းမာၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့မိသားစုကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ေယာက္်ားေတ
ဇနီးမယား၊ မိန္းမဆိုတာ ေလာကႀကီးမွာ ခင္ဗ်ားကို အခ်စ္ဆံုး၊ နားအလည္ဆံုးလူပါ။ ခင္ဗ်ားအတြက္ အရာရာကို စြန္႔ရဲတဲ့သူပါ၊ ဘယ္ေယာက္်ား ဘယ္မိန္းမအခ်စ္ေတြနဲ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးရဲ႕အခ်စ
မူရင္းဝက္ဆိုက္ဒ္-- http://www.duwenzhang.com/
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Thursday, November 04, 2010)
.
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးက စိတ္သေဘာထားညီတယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရာထူးတိုးၿပီးတဲ့ေ
ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ေဆးကုမၸဏီမွာလုပ္ဖူးေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ေဆးပညာဗဟုသုတကို ကၽြန္ေတာ္ထက္ သူနားလည္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ဒီလိုအေရးျပားေပၚ မထင္မွတ္ဘဲ ရုတ္တရက္ေပၚလာတဲ့ မယားမနာ မွဲ႔နက္ေတြဟာ တစ္ခုခုျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကိ
သိပ္မၾကာပါဘူး... ဆရာဝန္ေတြ ခန္႔မွန္းသလိုပဲ သူ႔ေျခေထာက္၊ သူ႔လက္ေမာင္းနဲ႔ ေနာက္ေက်ာေတြမွာ မဲွ႔နက္ေတြ အဆက္မျပတ္ထြက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေရာ၊ စိတ္ဓာတ္ပါ တျဖည္းျဖည္း ခ်ိနဲ႔လာခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ အရင္က ကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏ ဖ်ားနာတတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ဖ်ားနာခဲသူပါ။ ခုေတာ့ အားအားမေနတတ္သူတစ္ေယာက္က လူနာကုတင္ေပၚမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့ရၿပီ။
သူမရွိတဲ့အိမ္က တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္လို႔ ေနတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ဟာလည္း ေရေႏြး၊ ေရေငြ႔ကင္းစင္လို႔ အိမ္အသံုးအေဆာင္ေတြလည္း ဖုန္ေတြကပ္ျငိလို႔ ေနခဲ့ၿပီ။ အရင္က ေတာက္ပခဲ့တဲ့ ေနရာေလး၊ အျပင္က ျပန္ေရာက္တိုင္း ေႏြးေထြးလံုၿခံဳခဲ့တဲ့ေနရာေ
အိမ္ကအသံုးအေဆာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္စိမ္းခဲ့တယ္္။ ထမင္းတစ္အိုးတည္ဖို႔၊ ဟင္းတစ္ခြက္ခ်က္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အရမ္းခက္ခဲခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေဖ်ာ္တဲ့ ေကာ္ဖီရဲ႕အရသာ၊ ကၽြန္ေတာ္ျပဳတ္တဲ့ ေခါက္ဆဲြအရသာက သူခ်က္တဲ့ အရသာနဲ႔ တျခားစီျဖစ္ေနတယ္။ အရင္က သူအလြယ္္တကူ ကမ္းေပးတတ္တဲ့ ေန႔စဥ္သံုးပစၥည္းေတြ ခုေတာ့ ဘယ္လိုရွာရွာ ကၽြန္ေတာ္ရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။
သူေဆးရံုတက္တဲ့ေန႔ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္အလုပ္က ခြင့္ယူခဲ့တယ္။ ေန႔ေန႔ညည အတတ္ႏိုင္ဆံုး သူ႔အနားမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္က်မွာ တကယ္လို႔ အိမ္တစ္အိမ္ မရွိရင္၊ တကယ္လို႔ အဲဒီအိမ္မွာ ၾကင္နာတဲ့အိမ္ေထာင္ရွင္မတစ္
သု႔ေရာဂါ တျဖည္းျဖည္း ဆိုးဝါးလာခ်ိန္မွာ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ အေရျပားကင္ဆာ အထူးကူဆရာဝန္တစ္ဦးရွိေၾကာင
"ခင္.. အသက္ရွင္ပါရေစ"
တကယ္ပါ.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အရင္က ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ၾကတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားကို သူေျပာလိုက္တဲ့တခဏမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကမာၻေပၚမွာအခ်စ္ဆံုး၊ လင္မယားလုပ္ဖို႔ အသင့္ေတာ္ဆံုး၊ ခုလို အတူတူေပါင္းသင္းရတာ ကံအေကာင္းဆံုးဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။ သူအသက္ရွင္ရမယ္၊ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္ေစရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူ တျဖည္းျဖည္းအိုမင္းၿပီး သားသမီးရဲ႕သားသမီးေတြ "ဘိုးဘိုး.. ဘြားဘြား"လို႔ေခၚတဲ့အသံကို အတူတူနားေထာင္ၾကမယ္။ သူ႔ကို အဲဒီဆရာဝန္နဲ႔ေဆးကုဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
"တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္သာဆိုရင္ ကုမေနေတာ့ဘူး။ နည္းတဲ့ ေဆးကုခမွ မဟုတ္တာ။ ကုလို႔မရရင္ ပိုက္ဆံကုန္ လူပန္းတာပဲ အဖတ္တင္တယ္"
ဒီလိုစကားမ်ဳိးေျပာသူေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕အရင္းႏွီးဆံုးလူတစ
အဲဲဒီၿမိဳ႕ကို ေဆးသြားမကုခင္ လိုအပ္တဲ့ေန႔စဥ္သံုးပစၥည္းေ
မိန္းမေရးေပးတဲ့ စာရင္းအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ပစၥည္းေတြ အမ်ားႀကီးဝယ္ခဲ့တယ္။ အိတ္ေတြဆဲြၿပီး ဆိုင္ကထြက္ေတာ့ အိတ္ေတြအရမ္းေလးတာကို သတိထားမိတယ္။ ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး တစ္အိမ္လံုးအတြက္ လိုအပ္တဲ့့အသံုးအေဆာင္ေတြ ဝယ္ခဲ့တဲ့သူ၊ ဆန္တစ္အိတ္၊ ဆီတစ္ပံုး ဘယ္ေလာက္ေပးရမွန္း မသိတဲ့ကၽြန္ေတာ္၊ ဆိုင္ကေနအိမ္အထိ ေလးလံတဲ့ပစၥည္းေတြကို သူဘယ္လိုသယ္ခဲ့သလဲ ကၽြန္ေတာ္လံုးဝ မသိခဲ့ရပါဘူး။ အိမ္တစ္အိမ္လံုးရဲ႕ေခါင္မို
ေဆးသြားကုတဲ့ၿမိဳ႕ေလးမွာ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးစကလို ေန႔ရက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကင္ၾကင္နာနာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတယ္။ ၃လအတြင္းမွာ မခဲြမခြာအတူေနခဲ့ၾကတယ္။ အတူတူ ရယ္ေမာခဲ့ၾကတယ္၊ အတူတူ ငိုေၾကြးခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိတ္ခ်င္းကပ္ၿပီး စကားမေျပာျဖစ္ခဲ့တာ ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီမွန္း ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
ကုသတဲ့ပထမတစ္လအတြင္းမွာ သူနည္းနည္း သက္သာလာတယ္။ တစ္ခါတေလ သူ႔ကိုတဲြၿပီး ပန္းၿခံထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ ပန္းၿခံဝေရွ႕မွာ သူနဲ႔ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဆံုခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္းေျပာၾကတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ၾကည့္ခဲ့တဲ့ "Last Fillings"ရုပ္ရွင္အေၾကာင္းက
၃လအတြင္းမွာ တျဖည္းျဖည္း ႏြမ္းလ်လာတဲ့သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္မၾကည့္ရက္ခဲ့ဘူး။ အထူးကုသနည္းေတြက သူ႔အတြက္ အသံုးမဝင္ခဲ့ဘူး။ ဆန္ျပဳတ္တစ္ဇြန္းေသာက္ဖို႔က
အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ သူအင္အား ပိုမဲ့လာခဲ့တယ္။ ကင္ဆာသမားေတြ အေၾကာက္ရဆံုး နာက်င္ခံစားမႈကို သူစခံစားေနရတယ္။ ညတိုင္း သူအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ နာက်င္တာေတြ ႀကိတ္ခံၿပီး သူညည္းညဴေနခဲ့ရတယ္။ အနာခံေဆးေတြလည္း မတိုးေတာ့ပါဘူး။ သူ႔အစား ကၽြန္ေတာ္ခံစားေပးခ်င္လိုက္
တစ္ခါတေလ ေဝဒနာသက္သာခ်ိန္မွာ အိမ္ဝတ္ကိစၥအဝဝကို သူမွာတတ္တယ္္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ သူဟာ ဒီေနအိမ္အတြက္၊ ဒီမိသားစုအတြက္ ဘယ္ေလာက္ေစ့စပ္၊ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္ရႈပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ အစားအစာေတြ ဘယ္ဆိုင္မွာ ရႏိုင္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ဝတ္ေနက်အကၤ်ီဟာ ဘာနံပါတ္၊ ဘယ္တံဆိပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ဘယ္ဆိုင္မွာဝယ္ႏိုင္ေၾကာင္း
မဆံုးခင္ရက္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လက္ထပ္ရလို႔ သူေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အေၾကာင္းေတြပ
ဆံုးတဲ့ေန႔မွာ သူတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ ထြက္သြားခဲ့တယ္။ သားကို "ေမေမတျခားေနရာသြားၿပီး ေဖေဖတို႔ကိုေစာင့္ေနတာ၊ ေဖေဖတိုု႔လည္း ေမေမနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ အဲဒီေနရာကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သြားၾကရလိမ့္မယ္" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပတယ္။
သူဆံုးၿပီးေနာက္ပိုင္း တျခားမိသားစုေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သြားလာေနတာကို ကၽြန္ေတာ္မၾကည့္ရဲခဲ့ဘူး။ သူနဲ႔ပထမဆံုးအႀကိမ္ဆံုခဲ့တဲ
အဝတ္ေလွ်ာက္စက္သံုးတိုင္း၊ ထမင္းဟင္းခ်က္တိုင္း၊ သားကို အဝတ္လဲေပးတဲ့အခါတိုင္း၊ အလုပ္ေနာက္က်ဆင္းလို႔ ေခါက္ဆဲြျပဳတ္စားတဲ့ ညတိုင္း၊ ညသန္းေခါင္ ႏိႈးလာတဲ့အခါ အိပ္ရာေဘးက ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာကိုျမင္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ငိုမိတယ္။ သူရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မခံစားတတ္ခဲ့ဘူး၊ ဒါေတြကို ခံစားရေကာင္းမွန္းလည္း မသိခဲ့ဘူး။ သူမရွိေတာ့မွ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး ၿပိဳက်ခဲ့သလိုပါပဲ..
အရင္က ၾကည့္ခဲ့တဲ့ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွ
လမ္းေဘးမွာရပ္ထားတဲ့ ေသြးလွဴကားေတြကို ျမင္တိုင္း သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္သတိရမိျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေသြးလွဴၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေသြးအားေကာင္းေစမယ့္ ဟင္းေတြကို သူခ်က္ထားတတ္တယ္။ သားကိုလည္း "ဒီအိမ္မွာ ပိုက္ဆံရွာရတဲ့ ေဖေဖက အပင္ပန္းဆုံး ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖက အေရးအပါဆံုး" လို႔ ေျပာျပတတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူသာလွ်င္ အေရးပါဆံုး လူတစ္ေယာက္ပါ။ သူမရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔သားအဖမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရတယ္္။
သူဆံုးေတာ့ သူအုတ္ဂူမွတ္တိုင္မွာ "ခ်စ္ဇနီး"လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးထိုးခဲ့တယ္္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရင္ထဲကခံစားခ်က္ကို အလြယ္တကူ လွစ္ဟျပတတ္သူ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ သမီးရည္းစားျဖစ္တုန္းကလည္း သူ႔ကို "ခ်စ္"ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိပ္မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘ
အခုခ်ိန္မွာ က်န္းမာၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့မိသားစုကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ေယာက္်ားေတ
ဇနီးမယား၊ မိန္းမဆိုတာ ေလာကႀကီးမွာ ခင္ဗ်ားကို အခ်စ္ဆံုး၊ နားအလည္ဆံုးလူပါ။ ခင္ဗ်ားအတြက္ အရာရာကို စြန္႔ရဲတဲ့သူပါ၊ ဘယ္ေယာက္်ား ဘယ္မိန္းမအခ်စ္ေတြနဲ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးရဲ႕အခ်စ
မူရင္းဝက္ဆိုက္ဒ္-- http://www.duwenzhang.com/
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Thursday, November 04, 2010)
.
- Win Ko Ko and 1,226 others like this.
Zin Aung Pyae ပိုက္ဆံတတ္နုိင္တဲ့သူေတြေတာင္အဲ့လိုျဖစ္ေနတာ မတတ္နုိင္ရင္ေတာ့ ပိုပီးေတာ့ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းစရာျဖစ္လာတာပဲ က်ေနာ္ကလူကန္႔လန္႔လို႔တခ်ိဳ႔လူေတြေျပာတယ္ .... ျဖစ္နုိင္ရင္ ခ်မ္းသာလြန္းတာဆင္းရဲလြန္းတာမေျပာပဲနဲ႔လူအလည္လတ္တန္းစားေလာက္ေျပာၾကည့္ရေအာင္ လူအလည္လတ္တန္းစားကေနပဲခ်မ္းသာတာဆင္းရဲတာအကုန္ျဖစ္နုိင္တာအတြက္ေၾကာင့္ပါ ဆိုပါေတာ့ လူ႔လတ္တန္းစားတေယာက္အတြက္ ေပ်ာ္ရြင္မႈဆိုတာအေရးပါေနပါတယ္ဆိုတာလက္ခံေပးလို႔ရနုိင္မလား လူဆိုတာေသမ်ိဳးၾကီးပဲေလ ပုခက္နဲ႔ေခါင္းၾကားေကာင္းစားေအာင္ဒို႔ေတြလုပ္ၾကရတယ္ အဲ့အတြက္ အားရွိဖို႔လိုတယ္ လူတေယာက္အားရွိဖို႔ဆိုတာ ၀မ္းနည္းေနလို႔မရပူးအားရွိေစမယ့္ေ၀ါဟာရေတြလိုတယ္ လို႔က်ေနာ္ထင္တယ္လူသားတိုင္းအားရွိေစမယ့္ေ၀ါဟာရၾကားနုိင္ျမင္နုိင္ၾကပါေစ
ေစသနာျဖင့္
ဇင္ေအာင္ျပည့္
Aik Phe ေလာကႀကီးမွာ ခင္ဗ်ားကိုအခ်စ္ဆံုး၊နားအလည္ဆံုးလူပါ၊အရာရာကိုစြန္႔ရဲတဲ့သူပါ။မွန္ပါ၏။ရိွတဲ့ဟာေလး၊ရိွတဲ့အရာေလးကို တန္ဖိုးထားတတ္ပါေစ။လြတ္သြားေသာငါး ပိုႀကီးတယ္လဲ ဘာထူးမွာလဲ။လူတိုင္းလူတိုင္းေနာင္တ ဆိုတာမရိွပါေစနွင့္လို႔ ဆုေတာင္းရင္း.....
Adonis Gunstar U Gio အရမ္းေကာင္းပါတယ္။လူေတြအားလံုး ေသမ်ိဳးခ်ည္းပါဘဲ ဒါေပမယ့္ က်ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ လူပီသတဲ့ လူေတြဆိုေတာ့ ခံစားခ်က္ဆိုတာ ရွိေနၾကမွာမလြဲပါဘူး။ခံစားခ်က္ဆိုတာကလဲ ေရာင္းကုန္ ဝယ္ကုန္မွ မဟုတ္တာ။
Tun Nyi Nyi Aung မဂၤံလာပါ အမ ေကာင္းေသာ နံနက္ခင္းပါ
အမ ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ ။...:))
Kyi Linn အတူရွိေနခ်ိန္ေတြကိုတန္ဖိုးထားတတ္ေအာင္သင္ယူနိဳင္ၾကပါေစ။အမွားဆိုတာ လူ႕ဘဝမွာ မရွိမျဖစ္တဲ႕အရာပါ။သူတို႔လည္းမွားတတ္ပါတယ္။ေကာင္းခဲ႔ဖူးတာနဲ႔ ျပန္ေျဖၾကည္႕နိဳင္ပါေစ။
Aung Minn Zaw ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ နံနက္ ေစာေစာ တရားေခြဖြင့္ရင္းဖတ္ေနတာ ေျသာ္ မျမဲေသာတရားေတြပါလို့ မဆင္ျခင္နိုင္ေလာက္ေအာင္ေကာင္းတယ္
Po Hlyan Myint heart touched words! very nice !
ကုိယ္ခ်င္းစာ စိတ္ႏွင့္ ယွဥ္ ေသာ အခ်စ္ လုိ ့ ျမင္ပါတယ္ လက္ေတြ ႔မွာ အင္မတန္မွ ရွားပါတယ္
သာယာ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ အိမ္ေထာင္ ေရး ရဲ႕ အသက္ဝိဉာဏ္ ပါပဲ
အရမ္း နွစ္ သက္ မိပါတယ္။
after reading this post,i couldn't know myself how my tears came out !
thz for ur sharing!!!!!!
Myamya Mu တန္ဖိုးဆိုတာမရွိေတာ႕မရေတာ႕တဲ႕အခ်ိန္မ်ိုးမွာပိုသတိထားမိတတ္ျကပါတယ္ရွိေနစႈ္သတိထားမိတတ္တဲ႕အိမ္ေထာင္ရွင္အမ်ိုးသားမို႕ေလးစားမိပါတယ္
Thantzinwin Zinwin ဒီလိုအခ်စ္မ်ိုးက ရွားတယ္ေနာ္ ဇနီးေမာင္ႏွံ တိုင္းမွာ ဒီလို အခ်စ္မ်ိုး ရွိျကပါေစလို့ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္ shear သြားတယ္ေနာ္
Khin Nilar Zaw ကဲ အိမ္ဦးနတ္လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ခံယူထားတဲ့ ေရႊေယာက္်ားႀကီးမ်ား
ကိုယ့္ဇနီးမယားကို "ခ်စ္တယ္" ေျပာဖို႔ေနာက္မက်ေသးပါဘူေနာ္
ဝန္ေလးမေနက်ပါနဲ႔ဗ်ာ
Htet Htet Aung လူတိုင္း တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အစကတည္းက...နားလည္ျပီး တန္ဖိုးထားႏိုင္ရင္ .. ေနာင္တဆိုတာ မရိွေတာ့ဘူး... ေသဆံုးသြားျပီးတိုင္ေအာင္...
May Lu Lu Thaw my mom is suffering from cancer and the feeling the guy countering is what now the rest of my family facing .. the story is 90% similer to my reality... thank writer that remind me to be good daughter before she went to Heaven County.
Karen Cheow indeed. we don't know much we love n need someone until we lost them. n we didn't appreciate their love until they went away.
Nway Nway Hlaing ဟုတ္တယ္ေနာ္ဆံုးရွံုးခဲ႔ဖူးပီးမွတန္ဖိုးကိုနားလည္တတ္ၾကတယ္...ရင္ထဲမွာတစ္ခု
ခုေတာ႔က်န္ခဲ႔ပါတယ္..ေက်းဇူးပါအစ္မႏိုင္းႏိုင္း
Su Sandi Hlaing သူမရွိတဲ့အိမ္က တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္လို႔ ေနတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ဟာလည္း ေရေႏြး၊ ေရေငြ႔ကင္းစင္လို႔ အိမ္အသံုးအေဆာင္ေတြလည္း ဖုန္ေတြကပ္ျငိလို႔ ေနခဲ့ၿပီ။ အရင္က ေတာက္ပခဲ့တဲ့ ေနရာေလး၊ အျပင္က ျပန္ေရာက္တိုင္း ေႏြးေထြးလံုၿခံဳခဲ့တဲ့ေနရာေလးက ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္။
အိမ္ကအသံုးအေဆာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္စိမ္းခဲ့တယ္္။ ထမင္းတစ္အိုးတည္ဖို႔၊ ဟင္းတစ္ခြက္ခ်က္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အရမ္းခက္ခဲခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေဖ်ာ္တဲ့ ေကာ္ဖီရဲ႕အရသာ၊ ကၽြန္ေတာ္ျပဳတ္တဲ့ ေခါက္ဆဲြအရသာက သူခ်က္တဲ့ အရသာနဲ႔ တျခားစီျဖစ္ေနတယ္။ အရင္က သူအလြယ္္တကူ ကမ္းေပးတတ္တဲ့ ေန႔စဥ္သံုးပစၥည္းေတြ ခုေတာ့ ဘယ္လိုရွာရွာ ကၽြန္ေတာ္ရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။
Ohmar Sint ရင္ထဲမွာ အရမ္း ခံစားရပါတယ္ တကယ္လည္းမွန္ပါတယ္။ အားလံုးပဲေပ်ာရႊင္ခ်မ္းေျမ.တဲ. မိသားစုဘ၀ ပိုင္ဆုိင္ၾကပါေစ
Thone Nge ဒါေလးဖတ္ရေတာ႔ ေမေမမ႐ွိေတာ႔တဲ႔ေနာက္မွာ ဒီလိုျဖစ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေဖေဖ႔ကို သြားၿပီးသတိရမိသလို အဓိကလူ မ႐ွိေတာ႔တဲ႔အခါက်ေတာ႔ ကိုေတြလဲ ဒီလိုပဲ ကေသာက္ကနင္း ျဖစ္ခဲ႔ဖူးတယ္
Sithu Htet
ရင္ထဲမွာက်ဥ္ခနဲခံစားလိုက္ရပါတယ္။ဘာသာျပန္ထားတယ္လို႔ေတာင္မျမင္ေတာ့ပါဘူးတကယ့္အျဖစ္အပ်က္ကိုၾကံဳေတြ႔ေနရသလိုေတာင္ခံစားရပါတယ္
တကယ္ေကာင္းပါတယ္
Koko Yan စာေရး ဆရာမ 99စေနရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေအာင္ျမင္ပါေပတယ္..ဗ်ာ..ဖတ္တဲ႕သူတုိင္းကို ရသမ်ားစြာ ေပးနုိင္ခဲ႕သလို သင္ခန္းစာလဲ ေပးနုိင္ တယ္လို႕ ထင္ပါတယ္.ဆရာမတို႕ မိသားစု က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ နိုင္ၾကပါေစေနာ္..
Yu Theingi Lwin အရမ္းေကာင္းပါတယ္..လူေတြဟာ အမွတ္တမဲ့ေနထိုင္ေနက်ျပီး သတိမထားမိတဲ့အေၾကာင္းအရာေလးကို ခုလိုေျပာျပတဲ့အတြက္ ..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..
Thiriwai Myo ေမေမ့ကုိလြမ္းတယ္၊ဒီအျဖစ္နဲ ့ထပ္တူပါပဲ၊၂နွစ္၂လ၂၅႐က္ရွိပါျပီ၊ေမေမမရွိတဲ့ေနာက္မွာႀကဳံရတဲ့အပူေတြအပူေတြဘယ္သူျငိမ္းမွာလဲ။
No comments:
Post a Comment